لوبیای کوچک سحر آمیز من ؛من چقدر خوشبختم .

کوچولوی ناز نازی مامان سلام . زندگی من خوبی ؟ فدات بشم الهی امروز 28 شهریورماهه ومامانی چند روزه که اصلا حالم خوب نیست . ویارا روز به روز بیشتر وشدید تر می شن وآنچنان پا درد وسردردی نصیب مامانی می کنن که دیکه اشکم در اومده . هستی مامانی ؛نمی دونم چرا  تمام تجویزای پزشکی وتجربه ای برای رهایی از ویارا عمل نمی کنه و هی بدتر می شه . عزیز دل مامان ،بابایی چند روزه که رفته اهواز وما تنهاییم . شاید هم بدتر شدن ویارا به خاطر اینه که نازنین مامان  هم مثل مامانی دلش واسه باباش تنگ شده .کوچولوی من امروز یه اتفاق خیلی خوب افتاد : مامانی امروز  به اصرار پدر جون دوباره اومدیم دکتر . خانم دکتر بختیاری قلعه اصرار داشتن که بستری بشم اما مامانی من واقعا از بیمارستان بدم میاد . چون هر وقت که برای عیادت میرم یمارستان خودم مریض می شم .اصلا تحمل بوی بیمارستانو ندارم چه برسه به حالا که با کوچکترین بویی اینقدر اذیت می شم . خانم دکتر مجدد برامون 20 روز استراحت نوشت .خدای بزرگ وقتی که خانم دکتر بهم گفتن بخوابم روی تخت تا با دستگاه سونو تورو ببینه چقدر خوشحال شدم . دوباره می تونستم تو نقطه کوچولو که حالا تمام هستی من بودی رو ببینم .  ساعت 6:35 دقیقه 28 شهریور 90 یکی دیگر از ماندگار ترین لحظه های زندگی من شد لحظه ای که محو تماشای تو بودم واشک راه خودشو پیدا کرده بود واز چشمانم جاری می شد.  . عزیز من دیگه یه نقطه نبود ی و داشتی بزرگ می شدی یه لوبیای کوچک سحر آمیز که تمام محبت دنیا رو تو دل من جا کرد نفس مامان چقدر بزرگ شدی .دست وپاهای خوشگلت داشتن شکل می گرفتن . سرت بزرگتر از بقیه بدنت بود .به حالت نیم دایره خوابیده بودی .چقدر تو زیبا بودی دوست دارم عزیزم . با تو تمام سختی ها آسان است.  همه چی آرومه /توبه من دل بستی /این چقدر خوبه که تو کنارم هستی / همه چی آرومه /غصه ها خوابیدن/شک نداری دیگه تو به احساس من /همه چی آرومه /من چقدر خوشحالم/  پیشم هستی حالا به خودم می بالم /تو به من دل بستی/ از چشات معلومه /من چقدر خوشبختم /همه چی آرومه/ تشنه چشماتم منو سیرابم کن /منو با لالایی دوباره خوابم کن /بگو این آرامش تا ابد پا برجاست /حالا که برق عشق تو نگاهت پیداست .